Dispositivos de almacenamiento

8. DISPOSITIVOS DE ALMACENAMENTO.

• Discos magnéticos.
• Disco ópticos.
• Discos mágneto-óptico.
• Dispositivos de almacenamento baseado na memoria flash.
• 5 fotos sobre o tema, cada unha co seu título.
• 1 texto con ligazón a unha páxina web que trate do tema.

Discos magnéticos
Os discos magnéticos gardan a información en superficies de natureza magnética. Antes de poder utilizar un disco magnético, este ha de ser preparado para que poida recibir a información; esta operación divide o disco en pistas e sectores nos que se almacenará a información. 
O disco flexible, tan utilizado ata a aparición da memoria flash, era o soporte de almacenamento que se utilizaba para transportar información dun ordenador a outro. Os máis utilizados eran os denominados discos de 3 1/2 (nome que cara a referencia ao seu tamaño físico en polgadas), aínda que existían outros como os discos ZIP, con capacidades de 100, 250 ou 750 MB, e os superdiskLS-x, con capacidades de 120 ou 240 MB. 
Hoxe en día, ou representante máis importante dous discos magnéticos é ou disco duro, tamén chamado disco fixo, xa que adoita estar dentro do ordenador; non obstante, isto xa non é certo de todo, posto que son frecuentes tamén vos discos extraíbles e vos discos duros externos. 
Os discos duros están formados por un conxunto de discos amoreados cun eixe común; entre eles están situadas ás cabezas de lectura-escrita de maneira que poidan ler e escribir nas dúas caras do disco. 
Ao igual que vos discos flexíbles, a información almacénase en cada unha dás superficies magnéticas dun disco; ou número de discos e a composición do material magnético determinan a capacidade do disco duro, que, día a día aumenta vertixinosamente, sendo habitual falar de discos duros de 200, 400 ou 500 GB, e mesmo de 1 TB. 
Dependendo dá tecnoloxía utilizada para a transferencia de datos, vos discos duros poden ser de varios tipos; na actualidade, vos máis utilizados son discos IDE; esta tecnoloxía permite conectar ata catro discos con capacidades de Gb. Dentro déasche tipo hai que falar de subtipos que se diferencian, sobre todo, na velocidade de transferencia de datos: ATA, Ultra-ATA, Ultra DMA, Ultra DMA-66...; ou último en aparecer foi ou Serial-ATA. 

Disco duro

Discos ópticos
A aparición dous discos ópticos (CD ROM e DVD), provocou unha revolución nos sistemas de almacenamento, grazas á enorme cantidade de información, de moi distinta natureza, que poden almacenar cun custo relativamente baixo. Todos estes discos utilizan tecnoloxía óptica (láser). 
CD_ROM. 
O CD-ROM, contén información que só pode ser lida, polo que se utiliza para almacenar información que non teña que ser modificada. 
A información dun CD-ROM está almacenada nunha soa cara, seguindo unha pista única en forma de espiral que comeza no centro do disco e remata no bordo exterior; esta pista está dividida en sectores. 
Como é lóxico para que o ordenador poda ler a infomración, debe dispoñer dunha unidade lectora de CD-ROM. 
Cd grabables e discos regrabables 
As gravadoras de CD-ROM permiten gravar, en discos virxes, a información desexada de forma permanente e non poderá ser modificada. Aos discos grabables denomínaselles tecnicamente, discos WORM e identifícaselles mediante as siglas CD R. Os discosregrabables son denominados CD RW. 
DVD-ROM 
Os discos DVD son, fisicamente, semellantes ás CD-ROMS, pero a súa capacidade é moito maior (ata 17 GB). Esta capacidade conséguena aumentando a densidade de escritura, aprobechando as caras do disco e almacenando, en cada cara, información en varias capas superpostas. 
O láser é distinto ao das CD-ROMS. 
DVD grabables e regrabables 
Tantos os discos como as unidades lectoras de DVD evolucionaron ata ofrecer a posibilidade de gravar e regravar información neles. Sen embarogo, hai varios formatos no mercado que non chegaron a unificarse, e que non son compatibles entre se. 
-DVD-R: discos que permiten unha soa gravación; poden ser dunha capa (4,7 GB) ou de dobre capa (8,5 GB) 
-DVD-RW: discos que permiten ser gravado varias veces; tamén poden ser de capa simple ou de capa dobre. 
-DVD+R: discos dun só uso, similar aos DVD-R, pero, 

segundo os seus creadores, con máis compatibilidade respecto a DVD-ROM e DVD-vídeo convencionais.

-DVD+RW: discos regrabables similares aos DVD-RW, pero coa compatibilidade dos DVD+R; ao igual que todos os anteriores, poden ser de capa simple (4,7 GB) ou de dobre capa (8,5 GB).

discos ópticos


BLU- RAY DISC

disco blu-ray

 É un formato de disco óptico de nova xeración de 12 cm de diámetro (igual que o CD e o DVD) para vídeo de gran definición e almacenamento de datos de alta densidade. A súa capacidade de almacenamento chega a 25 GB por capa. 
O disco Blu-ray fai uso dun raio láser de cor azul, a diferenza do láser vermello utilizado en lectores de DVD. Permite almacenar substancialmente máis información que o DVD nun disco das mesmas dimensións e aspecto externo. 
Unha capa de disco Blu-ray pode conter ao redor de 25 GB ou preto de 6 horas de vídeo de alta definición máis audio; tamén está no mercado o disco de dobre capa, que pode conter aproximadamente 50 GB. A velocidade de transferencia de datos é de 36 Mbit/S (54 Mbps para BD-ROM), pero xa están en desenvolvemento prototipos a velocidade de transferencia 2x (o dobre, 72 Mbit por segundo).
Discos magnéto-ópticos

Empregan unha tecnoloxía mixta: magnética e óptica. A súa granvantaxe é que permiten almacenar unha gran cantidade de información mediante a técnica óptica ,pero, ademais, vos datos poden ser modificados e borrado grazas á tecnoloxía magnética.
A superficie dun disco magneto-óptico esta constituída por unhaaliaxe de metal cristalino sobre unha superficie de aluminio; ambas as dúas ás dúas están situadas entre dúas capas de plástico que ásprotexen.
A lectura de información realízase do mesmo modo que nun disco óptico.

disco magneto-óptico

Dispositivos de almacenamento baseados en memoria FLASH
As memorias flash popularizáronse e o seu uso xeneralizouse ata o punto de que cada vez son máis os dispositivos de almacenamento que utilizan esta tecnoloxía.
As características máis sobresaíntes destes dispositivos son o seu reducido tamaño e a non necesidade dunha pila ou batería que subministre enerxía á memoria para manter a gravación.

Funcionamento da memoria flash

Como calquera outra memoria, a memoria flash está constituída por celas nas que se garda a información que se quere almacenar. Cada cela é como un transistor convencional, pero cunha porta adicional que é a encargada da carga de información. A memoria flash non é unha memoria RAM, posto que nese caso necesitaría enerxía de forma permanente para non perder os datos.

tarxeta de memoria micro SD

Ligazón a páxina de Dispositivos de almacenamento

7.Dispositivos de entrada e saída

7. DISPOSITIVOS DE ENTRADA E SAÍDA.

Dispositivos de entrada.

Dispositivos de saída. 

1 vídeo sobre o tema (facendo ligazón dende YouTube).

Frecuencia e resolucion dun monitor.

Dispositivos de entrada:

Rato:este dispositivo permite transmitir información ao ordenador de dous modos: Desprazándoo por unha superficie para para provocar o movemento do seu indicador na pantalla, e pulsando os botóns para realizar certas accións en función de onde estea colocado o indicador.


Teclado: É o modo máis frecuente de introducir información no ordenador.Hay gran variedade de teclados, con posibilidade de conectalos a distintos portos e mesmo con trasmisión de datos por infravermellos


Lectores de códigos de barras:os códigos de barras son un conxunto de liñas verticais de cor negra que teñen distintos grosores. Adoitan utilizarse en supermercados,almacenes,tiendas,etc.,para identificar os productos:Es capaz de ler e interpretar a devandita frecuencia de barras,permitiendo ao ordenador identificar o produto, e obtendo así, información acerca del.


Escáner:é un dispositivo que permite introducir información dende documentos en papel, e mesmo carácteres, aínda que para isto último debe dispoñer do sistema OCR (Optical Character Recognition).La calidade dun escáner mídese en ppp ou dpi, unidade que indica o número de puntos que toma cada polgada.


Joystick: o principal campo de aplicación deste dispositivos son os juegos;introduce no ordenador os movementos efectuados sobre a súa panca e algunhas ordes mediante a pulsación dalgún botón. Tamén se utiliza como mecanismo de desprazamento en ámbitos tridimensionai.


Tabletas dixitalizadoras:Estes taboleiros utilízanse para realizar debuxos e gráficos con gran precisión;son frecuentes en aplicacións de dibujo;sobre todo, naquelas profesións que necesiten realizar debuxos detallados.


Lectores de banda magnéticas:son dispositivos capaces de ler información gravada na devandita banda.


Pantallas táctiles: ademais de mostrar información; as pantallas táctiles ofrecen a posibilidade de introducir información con só situar un dedo na súa superficie; por ejemplo,elegir unha opción, executar unha orden,etc.


Tablet PC:constitúen a última evolución dos portátiles ou das PDA, con tamaños intermedios entre ambos os dous, adoitan ter unha pantalla de 10 '' ' que serve para introducir datos, de forma semellante a como se fai nunha PDA.


Cámaras dixitales:Existen dispositivos que permiten introducir tanto imaxes coma vídeos no ordenador. Entre eles estan as cámaras fotográficas dixitais, cuxas imaxes dixitais poden descargarse ao ordenador para ser manipuladas e as cámaras dixitales de vídeo que, ademais de ofrecer a posibilidade de transferir as súas gravacións dixitais ao ordenador para que sexan editadas, se pode utilizar para transmitir imaxes en tempo real.    


Micrófono: este instrumento clásico pode tamén ser utilizado como dispositivo de entrada, sempre e cando se dispoña dunha tarxeta de son no ordenador. Tamén permite, co software específico de recoñecemento de voz, ditar o contido dun documento ou dar ordes ao ordenador.


Dispositivos de saída:
Monitores convencionais (CRT):o seu funcionamento baséase na utilización dun tubo de raios catódicos que envía, dende o fondo cara á pantalla,una corrente de electróns que que ao chocar cunha superficie de material fosforescente situada na parte interior da pantalla, a ilumina, formándose as imaxes. As imaxes están constituídas por un número determinado de puntos chamados pixeis.


Pantallas planas de cristal líquido (LCD): estes monitores evolucionados das pantallas das calculadoras e portátiles, utilizan millóns de celas de cristal líquido que se polarizan e permiten o paso de determinados raios, que compoñen a imaxe do monitor.


 Pantallas planas TFT: están constituídas por unha matriz de millóns de puntos; cada punto é un transistor que actúa de forma independente, coa súa cor, brillo, etc., e o conxunto de todos eles forman unha imaxe de alta calidade.


Monitores de plasma: trátase tamén de monitores planos, habitualmente de grandes dimensións, baseados na utilización dunha gas (plasma) que, en cada un dos puntos (pixeis) da pantalla, adquire a cor, brillo, etc. necesarios para conformar a imaxe


A frecuencia dun monitor indica o número de veces que mostra as imaxes nun segundo; un valor baixo de frecuencia supoñerá que a imaxe vibre e que a vista teña que esforzarse máis do habitual.
A resolución dun monitor depende do número de puntos (pixeis) que se obtén como produto do número de liñas (filas)por o numero de pixeis de cada unha delas (columnas); ademais, o número de cores tamén inflúe na calidade da imaxe. Os dous parámetros anteriores obrigan a que tanto a tarxeta de vídeo coma o monitor sexan compatibles, porque, pola contra, a imaxe non se vería ou sairía deforme.
A resolución  indícase utilizando a seguinte nomenclatura: 1024 x 768, que ha de interpretarse como 1024 columnas e 768 filas; nese caso, a imaxe terá 768 432 pixeis.
Por outra parte, para que unha imaxe se mostre cun número determinado de cores, necesítase unha cantidade de bits que dean a información de cada pixel.
A velocidade de creación de imaxes só depende do microprocesador gráfico propio da tarxeta de vídeo, e non da cantidade de memoria RAM gráfica.
n.º de colores= 2 (elevado polo n.º de bits necesarios por pixel) 


IMPRESORAS
As impresoras permiten obter a información imprimida en distintos soportes físicos: papel, transparencia, etc.
Na actualidade conéctanse ao ordenador mediante un porto USB. Tamén existen impresoras con tecnoloxía inarámica; como por exemplo, Bluetooht.
A calidade dunha impresora mídese en ppp (puntos por polgada) ou dpi ( dots per inch), media que indica o número de puntos que pode debuxar nunha polgada.
En canto á velocidade, pódese medir en cps (carácteres por segundo) ou, o que é máis frecuente hoxe en día, en ppm (páxinas por minuto) 
en función da súa tecnoloxía as impresoras clasifícanse en:
-Impresoras de margaridas ou matriciais: estas impresoras, xa en desuso, baseaban a impresión no golpeo sobre unha fita impregnada de tinta que, ao tomar contacto co papel, marcaba nel a información.
-Impresoras térmicas: este tipo de impresoras basea o seu funcionamento na tinguidura do papel mediante un proceso térmico; adoitan ser impresoras de cor, de custo económico non moi alto.
-Impresoras láser: utilizan unha tecnoloxía similar ás das fotocopiadoras. Son bastante rápidas e permiten obter resultados de alta calidade.
-Impresoras de chorro de tinta: dada a súa boa relación calidade/prezo, estas son as máis utilizadas entre os usuarios de ordenadores persoais. Trátase de impresoras de cor, que obteñen a impresión pola inxección de tinta líquida a través de cabezais.
A evolución destas impresoras permite dispoñer de impresoras económicas con calidade moi alta, válidas para imprimir fotografías

Plotter
Trátase dun dispositivo que se utiliza nas aplicacións de deseño asistido por ordenador, xa que permite imprimir planos, debuxos técnicos, mapas... con excelente calidade.
Está constituído por un brazo robótico, en cuxo extremo se encontran unha plumiña; a gran diferenza respecto ás impresoras é que utiliza debuxos con trazos continuos, conseguindo así figuras de gran calidade. Outra importante característica do plotter é que pode utilizar papel de grandes dimensións 
Microfilme COM
Esta técnica utilízase habitualmente en bancos e bibliotecas, xa que permite almacenar información nun espazo moi reducido.
As páxinas de información son fotografadas mediante unha cámara especial e transfórmanse en imaxes de 1,5 cm2, que posteriormente son agrupadas en fichas. Para poder ler a información dunha ficha necesítase un lector de microfichas, que proxecta unha imaxe ampliada dela nunha pantalla.  


Ligazón á páxina con información sobre os dispositivos de entrada e saída